Dag 4 - Cuijk.....WE HEBBEN HET GEHAALD!!!!!!!!! :-))))))))

Inmiddels is het 'the day after'. Heb het klokje rond geslapen. Had nog wat tegoed :-)

De dag van gisteren begint al met een persoonlijk record: sinds ik meedoe aan de 4daagse heb ik vier uur geslapen. Een wonder. Wat voel je je dan een stúk beter zeg!

Elke dag lijken er zichtbaar minder deelnemers aan de start te staan. Onzin natuurlijk, want aan een boom met zoveel pruimen ....... Maar misschien vinden veel deelnemers het prettiger om iets later in het tijdsblok (van 04.00 - 04.45 uur) te starten, zodat ze niet lang aan de start hoeven te wachten. Wij waren in ieder geval elke dag ruim voor vieren present. Elke dag weer leuk om samen te wachten tot de start. Ook deze dag geen start met regen. Thuis vreesde ik overigens het ergste: het plensde enórm, maar toen we naar de auto liepen was dat al weer over.

Studenten staan weer breeduit te brallen aan de start. Wat is dat weer leuk!! Je denkt eerst dat het de lopers zelf zijn, die zo'n herrie maken, maar nee: leve de studenten! Zo heeft ieder z'n rol gedurende dit enorme volksfeest. Overigens zijn er sowieso vandaag meer supporters op de been. Het is wat dat betreft erg druk!

Lopen gaat goed. We haken aan bij verschillende pelotons. Duitse (een regiment loopt met Nederlandse vlaggen aan hun tas, maar de vaandeldrager draagt de Duitse vlag. Tactvol!), Britse, Zweedse, Amerikaanse. De liederen zijn merendeels hetzelfde. Wat opvalt is de verschillen in energie tussen de pelotons. Sommige passeren we met gemak (echt waar!! haha). Anderen zwepen ons op met hun gezang. Eén keer zo erg, dat ik ongemerkt zo hard doorstiefel dat ik Menno er zelfs uitloop (de rollen zijn voor éven omgedraaid, issie niet gewend!! haha) en mezelf ook: ik word gelijk afgerekend. Als het gezang stopt vraagt de pijn in m'n voeten weer z'n volle aandacht. Gelukkig dat trekt redelijk snel weer bij.
Wat betreft pauzeren hebben we onze regelmaat gevonden: om de 10km ongeveer. Menno moet dan z'n Kotex verwisselen (foto is van één van onze trainingswandelingen) en we eten en drinken wat. En praten met andere deelnemers. Wat opvalt: iedereen die we spreken heeft de Vierdaagse meerdere malen gelopen……


Ik heb minder pijn in m'n tenen dan gister. Tot en met Cuijk gaat het heel goed. Tot en met Malden eigenlijk. In Cuijk eten we eerst wat (ik vergeet m'n bakjes mee te nemen :-( ) en in het centrum is het een enorm feest, de weg tussen de supporters is smal, de muziek intens en opzwepend. Steltlopers staan tussen de wandelaars. De pontonbrug is breed en aan de overkant scoor ik een pak melk. We ontmoeten dames die de Vierdaagse al 6x hebben gelopen. Ook de Dodenmars (100km in 18 uur), en de Centurion (161km binnen 24 uur). Het kan dus nóg gekker!

In Malden staat supporter Jents, ontmoet tijdens de 2-daagse Amersfoort, ons met zonnebloemen op te wachten. Hartverwarmend. Na Malden wordt het zwaarder. Je hebt het idee dat je er bijna bent, maar het duurt nog t*ring lang. Dan zet de regen in. De weg is lang en recht. Ongelooflijk is hoeveel mensen er ondanks de regen op de been zijn. Toch voelt het minder intens dan in Cuijk. Ligt ook aan m'n eigen conditie: de pijn in m'n tenen wordt erger.











Dan eindelijk vinden we onze supporters: Cecile & skeetjes (Sabine en David), de ouders van Menno en een vriend Willem staan ons op te wachten op de Via Gladiola. Cecile (zo vertelt ze later) ontdekt dat alle gladiolen zijn uitverkocht en sluit een deal met een andere supporter. Ze zijn prachtig.













Je denkt dat je er bent, maar nee, de tocht (der tochten ;-)) moet nog afgemaakt worden: Menno loopt nog als een kieviet, ik lijd helse pijnen in m'n tenen. Eindelijk halen we de finish, denken we: we omhelsen elkaar, fantastisch dat we het gehaald hebben!! Dan moeten we nog een bocht om: verREK, daar hangt een spandoek 'FINISH', nooit eerder gezien, haha. Afijn, nog een keer feliciteren dan en de heusche Koninklijke Onderscheiding ophalen (je zult dat kruisje door de vermoeidheid toch vergeten zeg!!) en richting stad. Ik verwissel m'n schoenen en moet constateren dat ik nog nauwelijks kan lopen, wat doen m'n voeten zeer… MAAR ik haal het terras en de zegedronk kan beginnen!!


Zo is mijn 2e PR voor die dag gevestigd: voor het eerst de Vierdaagse gehaald!! Op tv zie ik mensen met bebloede voeten, niet voor ons: tape en Kotex betekenden onze redding!



Nu rest me nog jullie allemaal te bedanken. De vele belletjes, smsjes, en andersoortige reacties (instraling knie!! :-)) vormden een welkome afleiding, waren hartverwarmend en een ENORME steun. Want wat is het fijn na lezing op www.4daagse.nl te mogen constateren dat wij niet behoren tot de uitvallers; waarvan de meesten debutanten en mannen zijn ;-)

Ook namens Menno,
dank jullie wel!!!


Dikke kus,
Astrid :-)